รักวุ่นลุ้นหัวใจให้ได้รัก Chilli White Choc VS K-OTIC

บทนำ แพ้แล้วพาล

                          "หวัดดียามเช้าค่ะแม่หนูไปโรงเรียนก่อนนะค่ะ"ฉันบอกแม่พร้อมกับ

วิ่งไปที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีรถคันหรูจอดรอรับคุณหนูอย่างฉันอยู่แล้ว

                          "ไม่กินเข้าเหรอลูกพิม"

                          "ไม่ดีกว่าค่ะพอดีพิมรีบค่ะ อ่าวคุณพ่อหวัดดีค่ะ"

                          "จะรีบไปไหนกันแต่เช้าลูกพิม"

                         "พอดีพิมไม่ว่างค่ะพิมไปเรียนก่อนะค่ะแม่ หวัดดีค่ะแม่หวัดดีค่ะพ่อ"ฉัน

ไม่รีรอฟังแม่พูดอะไรทั้งสิ้นตอนนี้ฉันรู้แต่ว่าต้องไปถึงโรงเรียนก่อน 6.30 น. ให้ได้ไม่งั้น

ฉันตายแน่
  
                        
                        "ลุงหมูดีถึงโรงเรียนแล้วงั้นหนูไปก่อนนะค่ะ ขอบคุณค่ะ"

              ฉันเดินตามทางเท้าของโรงเรียนมาเรื่อยๆพร้อมกับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่

แล้วฉันก็นึกได้ถึงความจำเป็นที่จะต้องรีบเดินเนื่องจากวันนี้เป็นวันหาเสียงวันสุดท้ายของ

คนที่จะลงสมัครประธานนักเรียนและจะหาเสียงได้ถึง 8.00 เท่านั้นว่าแล้วฉันก็รีบเดินไป

ยังตึกเรียนเพื่อไปคุยเรื่องการหาเสียงวันสุดท้ายกับเพื่อนๆ

                        "มาช้ายังนะแกยัยพิมไหนว่าจะมาแต่เช้าไง"

                        "พอดีรถมันติดนิดหน่อยน่ะยัยเบส"

                        "แกตัวไปได้น้ำขุ่นๆเลยนะแก  แล้วนี่แกเป็นไรอะยัยพิมดูหน้าตาแกสิ

เหมือนคนตายอดตายอยากอย่างนั้นแหละ ไม่สบายรึเปล่าแก"

                        "ไม่มีไรหรอกแค่เครียดเรื่องประธานนักเรียนนิดหน่อยน่ะ ไปประชุม

เถอะ"

              หลังจากลงมติเป็นเอกฉันท์ในที่ประชุมเรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำ

หน้าที่ของตัวเองคงมีแค่ฉันกับยัยเบสเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมเพราะเราได้รับหน้าที่ให้

ประชาสัมพันธ์นโยบายครั้งสุดท้ายบนเวทีเท่านั้น โอ้ยเสียดายเวลาที่อุตส่าตื่นเช้าโว้ย

                        "ยัยพิมแกคิดว่าพวกเราจะได้เป็นประธานนักเรียนไหม"เบสถามคำถถาม

บางอย่างที่ทำให้ฉันถึกับขำออกมากเพื่อทำลายความเงียบ

                        "แกไม่มีคำถามอื่นที่ดีกว่านี้แล้วใช่มั้ยเนี้ยถามอะไรตลกจังเลยแกเนี้ย  

พวกเราได้เป็นอยู่แล้วละแกถามทำไมเหรอ"

                        "เปล่าน่ะก็แค่อยากได้ความมั่นใจ"
  
                         "อืมพวกเราได้เป็นอยู่แล้วแหละแกจะเครียดไปทำไมเบส"

                         "ก็ฉันได้ยินมาว่า"

                         กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

                         "เปล่าไปเตรียมตัวเข้าแถวเถอะ"

          หลังเข้าแถวเสร็จทุกอย่าก็ผ่านพ้นไปด้วยดีแหละตอนนี้ก็เป็นวินาทีสำคัญสำหรับ

การประกาศผลคะแนนเลือกตั้งประธานนักเรียนแต่ฉันขี้เกียจสนใจเพราะตั้งแต่ฉันม.1จน

ปัจจุน ม.4 ฉันก็ได้รับเลือกมาตลอดฉันขี้เกียจสนใจคะแนนทั้งหลายทั้งแหล่ปีนี้ก็คงเป็น

ฉันอีกตามเคยนอนดีกว่า

                        "และผู้ที่จะดำรงตำแหน่งเป็นประธานนักเรียนในปีนี้ก็คือ ทีมที่ 1 ทีม  

เคโอติค ครับผมยินดีด้วยนะครับ"เสียงผู้ปรกาศก็จบลงไปเป็นที่เรียบร้อยทำอย่างกับคนที่

ได้จะได้เป็นนายกงั้นแหละเหอะๆแต่อะไรนะทีม เคโอติค

ได้งั้น เห้ยเป็นไปไม่ได้อะมันจะต้องเป็นทีม ชิลลี่ ไวท์ ช็อค ของฉันสิแล้วทำไมเป็นอย่าง

นี้ละ

                         "ทำไมเป็นอย่างนี้ละยัยพิมทำไมทีมเราไม่ได้อะ"

                         "ใจเย็นๆดิเบส กรรมการนับมั่วรึเปล่าเนี้ยเป็นไปไม่ได้ทีม เคโอติคไม่

เคยลงแข่งขันเลยสักปีไม่เคยเป็นประธานนักเรียนเลยซักปีแล้วทำไมอยู่ดีดีถึงชนะทีม ชิ

ลลี่ ไวท์ ช็อคของฉันได้ทั้งที่ทีมฉันเป็นประธานนักเรียนที่ได้รับการยอมรับทุกๆปีอะ

กรรมการนับคะแนนมั่วรึเปล่าเนี้ย"

                          "นี่เธออย่าแพ้แล้วพาลดิ"นายพูดไม่ชัดหนึ่งในกลุ่ม เคโอติคโพล่งขึ้นมา

นายเป็นใครกันยะถึงมาว่าฉันแพ้แล้วพาลอย่างนี้เจอกันซักตั้งหน่อยเป็นไง

                           "นายว่าใครแพ้แล้วพาลฮะฉันขนมจีนหรอกยะ"

                           "อะคือขนมจีนเธอชื่อขนมจีนหรือว่าชอบกินขนมจีน"นายคนเดิมถาม

ขึ้นอย่าง งง ว่าอะคือขนมจีน

                           "อยากรู้ใช่ป่ะว่าอะไรคือขนมจีน ก็ แพ้ไม่เป็นไง ไม่เคยฟังเพลงแห้ไม่

เป็นเหรอยะ"(ช่างกล้าเล่นนะแกมุกเนี้ย:คนเขียน)